پرنده ی مـقـدّس افسـانـه ای است کـه در اساطیر ایـران، اساطیـر یونـان، اساطیر مصـر، و اسـاطیر چیــن از آن نــام برده شده است. دربــاره ی این موجود افسانه‌ای گفته می‌شــود که وی مــرغی نــادر و تنهاست و جفت و زایشی نـدارد. اما هـزار سال یکبار، بر توده‌ای بزرگ از هیزم بــال می‌گشاید و آواز می‌خواند و چــون از آواز خویش به وجد و اشتیاق آمد، به منقار خویش آتشی می‌افروزد و با سوختن در آتش تخمی از وی پدیـد می‌آیــد که بلافاصله آتش می‌گیــرد و می‌سوزد و از خاکستـــر آن ققنوسی دیـگر متــولد می‌شــود. ققنوس در اغــلب فــرهنگ ها نــماد جاودانگی و عمــر دگربار تلقی شده‌است. امّا بــرخی فرهنگ ‌ها ویژگی‌های دیگر هم به او نسبت داده‌اند.از جمله در مورد او گفته شده:اشک ققنوس زخــم را درمان می‌کند، ققنوس صدای دل نشینی دارد، موسیقی از آوای او پدید آمده‌است و… گرچه ققنوس در اساطیر ملل آسیایی همچون چین و ایران جایگاه ویژه‌ای دارد، امّا برخی معتقدند که اسطوره ی ققنوس از مصر باستان برخـاسته، به یـونـان و روم رفته، و هم سو با باورهــای مسیحیت شاخ و برگ بیشتری یافته ‌است.